Հրեշտակներն անվանում են այն երկնային հաճույք, սատանաները՝ դժոխային տառապանք, իսկ մարդիկ՝ սեր։ Խոսքերը դեռևս 18-րդ դարի լրագրողինն են, իսկ այսօր ես իմ հյուրերից հասկացա, զգացի և «բռնեցի» մի պարզ ճշմարտություն՝ սերն էներգիա է
-Ամեն ինչ սկսվեց, երբ…. Մովսեսն իր ընկերոջ հետ ծննդյան առիթի էր մասնակցում, և իր մայրիկի հետ ներս է մտնում Աննան.
Մովսես -Անհետաքրքիր էր ամեն ինչ, ու մեկ էլ՝ Աննան. արդեն հետաքրքիր էր: Ես սպասում էի, որ կգա մեր սեղան կնստի, բայց իր մաման հենց իմ դիմաց նստեց, իսկ Աննան՝ ինձ լրիվ հակառակ կողմ. այնպես, որ իրեն տեսնելու համար պետք է պտտվեի: Աննա -Ու պտտվում էր…(ծիծաղում է.-հեղ.): -Առաջին դիալոգը… –Չի եղել, մեր մոտ առաջինը պար է եղել: Սեր՝ առաջին պարից:
-Պարը… Աննա -Մենք երկուսս էլ կոմպլեքս չունենք պարելու: Երաժշտություն, և ես անկախ տրամադրությունից կպարեմ. Մոսոն էլ երևի… Մովսես -Չէ՜, ես քո համար պարեցի, թե չէ չէի պարի:
-Հետո տանգո… Մովսես -Մարտին Մկրտչյանի «Պատահական» երգն էր: Աննա -Չենք խոսացել ոչինչ, միայն պարել ենք: Ինչ-որ տարօրինակ զգացողություն ունեի, որ արդեն ծանոթ ենք:
Մովսես -Կարողա անցյալ կյանքում միասին ենք եղել (ժպտում է.-հեղ.): Հետո ձեռքից բռնել եմ, դուրս ենք եկել: Հեռախոսահամար ուզեցի, տվեց ու….
Ես բարձրացա վերև, իմ ընկերը արդեն վիճել էր….իրականում ճանաչելով իրեն՝ ես այդտեղ էի դա կանխելու համար, բայց արդեն իմ ուշքն ու միտքն Աննայի հետ էր: